ALARODI je zajedničko ime za antička plemena (Moschoi, Tibareni, Taoi, Tzanoi, Khalubes i t. d.), koja su stanovala na južnom Kavkazu u blizini Crnoga mora između jezera Van i rijeke Arakses (danas Aras) na teritoriju današnjih Armenaca. Spominje ih Herodot u svojoj Historiji III., 94 i VII., 79 u obliku Alaródioi. To je jedina potvrda za njihovo postojanje. Grčki oblik znači one, koji stanuju oko brda Ararat. Ime se naime dovodi u vezu sa židovskim (biblijskim) imenom brda Ararat, koje se asirski zove Urartu, babilonski Uraštu. U modernoj lingvističkoj nauci značenje grčkoga naziva veoma je prošireno. E. Meyer i M. Hommel upotrebljavaju ovaj naziv za antičke stanovnike Kavkaza i Prednje Azije, dok je Pauli ustvrdio, da su s njima srodni i Etrusci, Pelazgi, Rheti, Liguri i Iberi (danas Baski). Još jače je raširio značenje grčkoga naziva lingvista Slovenac Karl Oštir, koji tvrdi, da je alarodski jezik pet tisuća godina prije Krista obasizao golem teritorij, u koji su išli ovi prastari jezici: 1. staro-evropski u potpunom opsegu, t. j. ibero-baskički, pikto-ligurski, reto-etruščanski i iliro-pelazgićki; 2. stari jezici prednje Azije, t. j. sumerski, mitanni, vān, elam, protohetejski, arzava i svi azijski obalski idiomi Male Azije, zatim čitav Turan; 3. hamitski, t. j. berberski i kušitski u sjevernoj i istočnoj Africi, ukratko svi predindoevropski jezici Evrope (izuzevši finougrijski), Prednje Azije i sjeverne Afrike.

O prednjoazijskim starim jezicima → Azija.

LIT.: K. Oštir, Beiträge zur alarodischen Sprachwissenschaft, sv. 1., Beč i Leipzig 1921, i mnogi drugi njegovi spisi po raznim našim i stranim časopisima. Teoriju Karla Oštira prikazuje na najshvatljiviji način nizozemski lingvista J. Schrijnen u članku L’alarodien et l’accent d’intensité initial dans les langues indo-européennes, u časopisu Mémoires de la Société de linguistique de Paris, sv. XXIII., 1927, str. 54 i sl.