AZOTEMIJA (od lat. azotum »dušik« i grč. αἷμα »krv«) je gomilanje spojeva, koji sadrže dušik, u krvi (preostali dušik iz mokraćevine, aromatskih spojeva, mokraćne kiseline i t. d.) kod velike slabosti i nedovoljna izlučivanja bubrega.

Kod t. zv. prave uremije, »uraemia vera«, »hyperazothemica«, chronica, asthenica, pojave su izražene sa strane raznih organa, naročito živčanog sistema i probavnog trakta, koje su se prije zamjenjivale sa sličnim stanjima kod raznih bubrežnih bolesti i t. zv. »pseudo-uremije« ili »uraemia spuria«.

Azotemiju, odnosno pravu uremiju nalazimo kod kronične upale bubrega i u kasnijem stadiju skleroze bubrega, s glavnim kliničnim simptomima sa strane živčanog sistema i probavnih organa, kao pospanost, slabost, mršavljenje, bljedilo lica, svrbež kože, anemija, sklonost na krvarenje, ili pak besanica, grčevi, muskularni spazmi, sužene zjenice, amonijakalni zadah iz usta, povraćanje, proljevi, napokon besvjestica, »duboko, veliko disanje« po Kussmaulu, pericarditis uraemica, uz povišen preostali dušik (rezidualni nitrogen, RN) preko 100—200 mg%, štaviše i preko 400 mg% i više, povišen sadržaj indikana i aromatskih spojeva u krvi, istodobno smanjen sadržaj vapna i klora te poremećaj acido-bazične ravnoteže prema acidotičnoj strani, i na kraju obično coma uraemicum i smrt.