ANASEIZAM (grč. ana »gore«, seismos »potres«) nazivao je John Milne one potrese, kod kojih su se zbivali veliki vertikalni pomaci tla. Međunarodni je seizmološki savez prihvatio 1936 slijedeće razlikovanje: anaseizmički su oni početni pomaci tla kod potresa, koji se zbivaju smjerom od epicentra (v.), dok se pomaci prema epicentru označuju kao kataseizmički (grč. kata »dolje«, seizmos »potres«). Utvrđeno je, da na svakom pojedinom seizmičkom opservatoriju svijeta pojedinačni veliki potresi, koji dolaze iz istog epicentra, uvijek izazivlju isti smjer prvoga pomaka tla. Pri tom su opservatoriji s odgovarajućim anaseizmičkim ili kataseizmičkim pomacima u svakom od tih slučajeva pravilno svrstani u ista područja (sektore) unaokolo dotičnih epicentara. Prema tom se čini, da većinu potresa u različitim dijelovima svijeta proizvode stalni poremećaji, koji su karakteristični za te predjele, i da ti poremećaji nastoje djelovati u specifičnim smjerovima. B. Gutenberg i C. F. Richter (pasadenski seizmolozi) odredili su u Evropi do sada 10 anaseizmičkih i 8 kataseizmičkih po dručja.