AMIEL, 1. Denys, * Villegailhène kraj Carcassone 1884, francuski dramski pisac. Poslije debitiranja u Odéonu 1911 u drami Près de lui (4 čina) privukao je pažnju sa svojom komedijom u dva čina La souriante madame Beudet, koju je napisao u suradnji s André Obeyem. To je drama o nerazumijevanju između muža i žene. Sav se teatar Amielov temelji na teoriji osamljenosti čovjeka i o njegovoj nesposobnosti u saobraćaju s bližnjima. Spomena su vrijedna djela La Carcasse (u suradnji s A. Obeyem 1926), L’ engrenage (tri čina 1927), La femme en fleur (3 čina, 1936). Do 1935 A. je izdao sabrana djela u 5 sv.

2. Henri-Frédéric, * Ženeva 27. IX. 1821, † Ženeva 11. V. 1881, švicarski pisac. Sin trgovca francuskog podrijetla, odgojen u strogoj kalvinskoj pobožnosti, ostade još zarana siroče i posveti se sa svim žarom nauci. Svršivši sveučilište, putuje po Švicarskoj, Italiji, Francuskoj i Njemačkoj, gdje boravi najdulje, 10 mjeseci u Heidelbergu i 4 godine u Berlinu (1844—1848). U Ženevi je imenovan na mjesto Ad. Picteta profesorom estetike, a zatim profesorom filozofije. Za svoga života izdade nekoliko članaka u Bibliothèque universelle, nekoliko crtica u Galerie suisse i nekoliko zbirki stihova, no koje nam ne otkrivaju pjesnika. Grains de mil 1854, Il penseroso 1858, La part du rêve 1863, Les étrangères 1878, pjesnički prijevodi, Jour à jour 1876 i t. d. Istom poslije smrti postigne slavu, za kojom je uzalud čeznuo za života. Od 17 hiljada stranica intimnog dnevnika, što ga je vodio od 1847—1881, Fanny Mercier, nasljednica njegovih rukopisa, uz pomoć Edmonda Schérera, izdade izbor u dva sveska (Fragments d’un journal intime, Ženeva 1883—84), ispravljen prema religioznom i moralnom shvaćanju, a katkada i kvaren samovoljnim ispravcima. Ipak privuče pažnju najboljih duhova, i Amiel bude ubrojen među najoštroumnije i najtankoćutnije tumače nemira pesimizma i duševne samoće. Drugi izbor, opširniji i manje bojažljiv, objelodanjen 1923, otkriva nam čovjeka rastrgana proturječnim težnjama, bolna, obezumljena, i pisca, koji je kadar da u slikanju nježne i uznemirene duše poveže poeziju sa drhtajem života.

LIT.: E. Schérer, Notice en tête des Fragments d’un journal intime, 1883; P. Bourget, Nouveaux essais de psychologie contemporaine, 1899; A. Thibaudet, Intérieurs, 1924; Amiel ou la part du rêve, 1929. J. D-e.