EKSPONENT u matematici upotrebljava se u više značenja, a ponajviše kao e. potencije (v.), tako na pr. u potencijama 32, a5, 2-3, (a + b)n brojevi 2, 5-3, n jesu e-i gornjih potencija. Pojam e-a vrlo je star i razvijao se postepeno zajedno s pojmom potencije. Sâm naziv potječe od M. Stifela (Arithmetica integra 1544); današnji način pisanja potječe od Descartesa (Géométrie 1637, i prije u jednom spisu od 1628).
Kako se sporo došlo do današnjeg pisanja e-a, naime desno i malo uzdignuto, svjedoče nam ove raznolike oznake, na pr. za kvadrat odnosno kubus nekog broja x : ce (od census) odnosno cu (od cubus, Paciola, 1494), 1 x x odnosno 1 xxx (Stifel 1553), odnosno (Chuquet i Bombelli, 1572), odnosno (Stevin 1548—1620), (2)x odnosno (3)x (Girard 1629) x(2) odnosno x(3) (Roomen 1561—1615), xII odnosno xIII (J. Hume, 1636) i konačno današnji oblik x2 odnosno x3 (Descartes 1628, odnosno u Géométrie 1637).
Važno je promatrati, kakav odraz na e-e imaju pojedine operacije s potencijama; tako na pr. e-i se zbrajaju, kad množimo potencije s istim bazama, na pr. a2 ‧ a3 = a5, a e-i se množe, ako se potencija potencira, na pr. (a2)3 = a2‧3=a6; na taj se način množenje potencija svodi na nižu operaciju: zbrajanje eksponenata, pa se na tom načelu i osniva na pr. primjena logaritama (v.) i logaritamskih računala, jer logaritam nekog broja ima značaj eksponenta.Đ. K.