ALEP, Aleppo (staroeg. Khalepu, lat. Berosa, arap. Haleb), trgovački grad sjeverne Sirije, odlično čvorište putova prema Eufratu i Tigrisu te u južnu Siriju i na Sredozemno more, poslije Damaska najvažniji grad Sirije, 100 km na istoku od Alexandrette (Iskanderuna); 240.000 stan., većinom muslimanskih Arapa i manjinom kršćanskih Siraca i Armenaca. Već sama imena grada odaju njegovu trgovačku važnost od davnine. U srednjem vijeku bijaše znamenit levantskom trgovinom, a kasnije je postao sjedištem mnogih evropskih faktorija za trgovanje u Siriji i Mesopotamiji. U Alepu se od anatolske željezničke pruge odvaja ogranak, kojim muslimani hodočaste preko Damaska u Meku. Na koncu svjetskoga rata grad je prešao od Turaka pod Francuze i otada lijepo napreduje. Osobito se razvijaju plantaže pamuka. Prastara je proizvodnja svilenih tkanina, sapuna i koža. Luke su mu Beirut i Alexandrette. Izvozi slatko drvo, vunu, maslinovo ulje, janjeću kožu, pamuk, tkanine i sirovine za pravljenje boja. Grad leži zapravo u oazi, a nad njim je citadela na brežuljku lijepoga pogleda prema zašumljenoj dolini rijeke Kuwek. U gradu je krasna mošeja, navodno grob proroka Zakarije. Već 2000 g. pr. Kr. ide kroz Alep granica između Hetita i Egipćana, a kralj Alepa stoji među dva neprijatelja. Poslije dođe Alep u vlast Asiraca, iza Aleksandra Velikoga vladahu njime Seleucidi, Rimljani i Bizantinci, 638 po Kr. zauzeše ga Arapi, 1117 Seldžuci, onda dođe pod Latinsko carstvo i 1517 pod Turke. Grad se razvio tako, da je postao treći po veličini u osmanskom carstvu, pa ga nazivahu »moderna Palmyra«, imao je 100 mošeja, 200 zdenaca, ali nastrada 1822 od potresa, koji se ponovi 1830. Što nije razoreno onda, propalo je od kolere 1823—1832. G. 1833 zaplete se grad u borbu s egipatskim vladarom Muhamed Alijem. 1850—1862 vladali su silni progoni i ubijanje kršćana. Mirom u Sèvresu 1920 predan je sa Sirijom kao mandatno područje Francuskoj.