DE MARCHI, 1. Emilio, * Milan 31. VIL 1851, † Milan 6. II. 1901, talijanski književnik, profesor. G. 1875 pokrenuo je s nekoliko prijatelja književno-umjetnički časopis La vita nuova. Bio je tajnik Akademije znanosti i književnosti u Milanu, gdje je predavao i stilistiku. Nakon dobro pripremljene omanje komedije Dopo il duello našao je svoj put na području romana.

Po naravi čovječan i blag, osjetljiv i sklon razmišljanju dao se je na proučavanje bijede skromnih. Uvjeren o odgojnoj zadaći književnosti, ožalošćen bolnim događajima pučkog ustanka iz 1898 počeo je izdavati niz djela za puk pod naslovom La buona parola. Sam je sastavio 21. sveščić.

D. M. crpi građu za svoje romane iz oštroumnog zapažanja malograđanskih slojeva i nevolje poniznih, koji podliježu u borbi života, usprkos svomu otporu protiv društva i samog života. Svoje junake stavlja u vedru smirenost lombardskog krajolika. Već se u Storie d’ogni colore (Milan 1885) očituje iskrena jednostavnost i srdačnost razumijevanja u njegovoj umjetnosti, koju prožima fini manzonijevski humor; tu ćemo umjetnost sresti i u slijedećim djelima bogatim nekim posebnim naturalizmom, kojemu se D. M. priklonio osjetivši potrebu, da napusti uobičajene kalupe i da stupi u izravan dodir s dušom i životom naroda. Svoj je umjetnički i duhovni ideal potpuno ostvario u Demetrio Pianelli (1890), svome najboljem djelu i jednom od najljepših romana u talijanskoj književnosti. Istim stazama ide u romanima Arabella (1892), Giacomo l’idealista (1897), Col fuoco non si scherza (posmrtno djelo, 1901).

Druga su mu značajna djela: Il cappello del prete (1888), Nuove storie d’ogni colore (1895), Vecchie cadenze e nuove (pjesme, 1899), Milanin Milanon (posmrtno, 1902); pripovijesti iz milanskog života; Età preziosa (1887), hvaljeno odgojno djelo. Napisao je i različne znanstvene i didaktične radove te prijevode La Fontaina.

LIT.: B. Croce, La letteratura della nuova Italia, 3. sv., 3. izd., Bari 1929; L. Russo, I narratori, Rim 1923; A. Sacheli Grixoni, La vita e l’arte di E. D. M., Genova 1925; N. Sammartano, E. D. M., Palermo 1926; A. Pesante, Due manzoniani: I. Nievo-E. D. M., Trst 1930.E. F. S.

2. Francesco, * Bologna 1504, † Aquila 1576, talijanski vojni graditelj i utvrđivač. Bio je veoma cijenjen i pozivan, da vodi utvrđivanja različnih talijanskih i inozemnih gradova. Njegova glasovita rasprava Della architettura militare (Brescia 1599) označuje velik napredak u toj struci. De M. izdao je u dva sveska planove glasovitih tvrđava.U.

3. Ivan, knjigotiskar u Zadru. Radio je isprva (1813— 1823) u Splitu, a oko 1825 preuzeo je već otprije (1816— 1824) postojeću gubernijalnu tiskaru u Zadru, koja njegovim marom dođe do ugleda. Tvrtka se kasnije spojila sa zadarskom tiskarom Rougierovom i postojala je oko pedeset godina. Uza službeni Glasnik Dalmatinski — Osservatore Dalmato izlazio je ondje i važan književno-politički časopis La Dalmazia s nastavkom Il Constituzionale, gdje su surađivali gotovo svi tadašnji istaknutiji hrvatski političari i pisci Dalmacije. G. 1862 počeo je u toj tiskari izlaziti Il Nazionale s hrvatskim isprva prilogom, kasnije samostalni Narodni List, koji je pod djelotvornim vodstvom trolista Mile Klaića, Mih. Pavlinovića i J. Biankinija časno ispunio svoj zadatak.M. B-r.

4. Luigi, * Milan 1857, talijanski geograf i geofizičar, od 1903 profesor sveučilišta u Padovi. Učestvovao je od 1910—14 u austrijsko-talijanskim istraživanjima Jadrana, a poslije je bio član različitih talij. znanstvenih ustanova.

BIBL.: Idrografia dei Colli Euganei nei suoi rapporti con la geologia e la morfologia della regione, Mleci 1905; Teoría elastica delle dislocazioni tectoniche e sue applicazioni geologiche, Rim 1907; Distribuzione verticale della salsedine, della temperatura e i movimenti convettivi verticali in mare, Mleci 1913; Sull’ idrografia carsica dell’Altipiano dei Sette Comuni, Mleci 1911; Teoría delle onde di un solido elastico e sue applicazioni all’analisi dei sismogrammi, Rim 1916; Variazioni del livello dell’Adriatico in corrispondenza con le espansioni glaciali, Rim 1921.U.