DABAR (Castor fiber) najveći je evropski glodavac, gotovo od 1 m dužine i 30 kg težine. U oči upada njegov 15 cm široki i 30 cm dugački, gore i dolje splošteni, a ljuskavi rep. Njime kormani u vodi, a kod sjedenja se podupire. Dabru su noge kratke i snažne, a među prstima stražnjih nogu je plivaća kožica. Oči su mu malene, nos i uši može pod vodom zatvoriti. Krzno je kestenjasto smeđe, od sjajnog i snažnog osja, te pod njim od kratkog, mekanog i gustog malja. Na dvije kruškaste žljezdane kesice kod crijevnog otvora izlučuje crveno smeđu mast, dabrovicu (castoreum), koja oštro miriše na karbolnu kiselinu, a dabri je ispražnjuju na tlo, da se međusobno primame spolovi. Dabrovica se prije upotrebljavala u ljekarstvu. Dabar ima u ustima velike glodnjake, koji mu pomažu kod gradnje, a njima oglodava koru i trga granje i lišće vrbe, topole, breze, jasena, čime se hrani. On je pravi biljožder, a voli i korijenje močvarnog bilja. Zimi jede spremljeno granje, pa ne spava. Dabar živi u Evropi i Aziji u podzemnim rovovima pojedinačno ili u porodici u izgrađenim kolibama od par metara visine uz obale dubokih rijeka i jezgra, kamo se sklanja za visokog vodostaja. Za gradnju nasipa i koliba upotrebljava oglodano kolje, koje povezuje zemljom, pijeskom i muljem. Obično gradi po noći. Dabrovo je krzno skupocjeno, pa ga zbog toga na mnogim mjestima gotovo istrijebiše. Pod zaštitom zadržao se još oko srednje Labe, u Norveškoj, Rusiji i uz donju Rhonu u Francuskoj. Prije bijaše u Evropi rasprostranjen od sjevera do Sredozemnoga mora, pa od krajnjeg zapada do preko Urala. Spominje se, da ga je 1865 bilo kod nas na otocima između Dunava i Save kod Zemuna. Danas ga u Bosni i Hercegovini nema, ali nađeni ostatci njegovih kosti, pa imena nekih mjesta kao Dabarsko polje (v.) i Dabar daju naslućivati, da je živio i u tim našim krajevima. U Sjevernoj Americi živi kanadski dabar (C. canadensis), kojega je krzno također cijenjeno na tržištima.K. B.