ALBERTAZZI, Adolfo (1865—1924), talijanski pripovjedač i književni historičar iz Bologne, profesor književnosti, Carduccijev učenik. Autor je brojnih novela i romana, a najbolja su mu djela neke novele, jedrim stilom pisane, žive slike obično iz »malog svijeta«, prožete iskrenom čovječnosti; na pr. u zbirkama novela Vecchie storie d’amore (1895), Novelle umoristiche (1900), Zucchetto Rosso (1914), Strane storie di storia vera (1920), La merciaina del Piccolo Ponte (1924). Bavio se i književnom povijesti; u djelu Il Romanzo (1902—04) dao je povijest tal. pripovjedačke književnosti od srednjeg vijeka do 1900.

LIT.: L. Russo, I narratori, Roma 1923; L. Tonelli, A. A., Bologna 1925; Id., Alla ricerca della personalità, I., Milan 1923; II., Catania 1929; C. Pelizzi, Le lettere italiane del nostro secolo, Milan 1929.; B. Croce u Critica, IV., 1906; R. Serra, Le lettere, Rim 1920; P. Pancrazi u Resto del Carlino, 13. V. 1924.