ČEŠALJKA, pomagalo za češanje, osobito leđa, gdje je češanje rukom nespretno, ali i za hvatanje uši. Od drva je (rjeđe od kosti ili kovine), duga obično oko ½ m, ima tanak, dug držak, na kraju je (ovalno ili kao jezik) raširena, često malo svedena, a ispunjena pravilno urezima (nešto slično češeru); obično se utiskuje pod odjeću ozgo kod šije ili pod gaće, pa se katkada tako i ostavlja, da viri (na Balkanu). Poznaju je različni azijski i američki narodi; iz Prednje Azije je vjerojatno dospjela među balkanske narode; služe se njom i derviši i kaluđeri (zovući je kalugerica, popadija; Mijaci i Torbeši udovci zovu je starica). Ali su se č-om služili i Evropljani, pače i iz visokih krugova; bit će, da je još ovdje ondje u upotrebi. Iz srednje Evrope prodrla je tu i tamo i u sjev. Hrvatsku u građanske krugove, no do naših je dana napuštena. Prvobitna č. može se zabilježiti u obliku oklasine kukuruza ili češera, nataknuta na štap.

LIT.: T. Vukanović, Alatke za češanje i hvatanje vašaka (Socijalno-medicinski pregled X), Beograd 1938.M. G-i.